Αναδυόμενη ανάμεσα στις κεντρικές σειρές της Ισπανίας, αυτή είναι η μεταμεσονύχτια πόλη του Νταλί και του Χέμινγουεϊ, του Ρονάλντο και του Πικάσο, και εκείνα τα μελοδράματα της δεκαετίας του ’80 που μιλούν γρήγορα από τον Πέδρο Αλμοδόβαρ. Υπάρχουν αυτοκρατορικά μπαρόκ και μεταβιομηχανικά αστικά τοπία, λαϊκές αγορές και πολύ καλά μουσεία. Παρά το μέγεθος και την πρωτεύουσα της, η Μαδρίτη συχνά αγνοούνταν από όσους κατευθύνονταν στη Βαρκελώνηκαι την ακτή. Αλλά αναδύθηκε από την οικονομική ύφεση της Ισπανίας με το κεφάλι ψηλά και μια ανανεωμένη όρεξη για ευρηματικά μενού, ανοίγοντας νέους χώρους πρασίνου όπως το Ρίο της Μαδρίτης και τα φρέσκα καλλιτεχνικά κέντρα. Πολλά μοντέρνα καφέ, ναι, όπως αυτά στο Calle Ponzano, αλλά και εκείνα τα οικογενειακά στέκια που έχουν αντέξει για δεκαετίες—όπου μπορείτε να τα πιείτε για μια χούφτα ευρώ. Αντί να το συναντήσετε κατά μέτωπο, καλύτερα να το προσεγγίσετε μέσα από τα διαφορετικά του barrios, όλα με διαφορετικούς χαρακτήρες, από την πολυτελή Salamanca μέχρι την ξεκούμπωτη Chueca και τις πολυπολιτισμικές Lavapiés. Και για να νιώσετε πραγματικά μέρος της σκηνής, βγείτε στο “La Marcha”, πηγαίνοντας από το ένα μπαρ με βερμούτ στο άλλο όλο το βράδυ και κάνοντας φίλους στην πορεία.